بسمه تعالی


تیم ملی ایران با شکست در مقابل تیم بوسنی از مسابقات جام جهانی حذف شد. این خبری بود که شاید باعث ناراحتی عده زیادی از مردم مان شد. اما من بیشتر از اینکه ناراحت بشم خوشحال شدم! این شکست خوشحالیش بیشتر از ناراحتی یش بود.

دلیل ناراحتی ها واضحه اما چرا خوشحال شدم؟ به چند دلیل. یکی اینکه اگر ایران این بازی را می برد اراذل و اوباش و بی حیاها و بی غیرت ها میتوانستند از فرصت شادی مردم سوء استفاده اساسی کنند و با هنجار شکنی در لابه لای مردم به فرهنگ دینی ملت بی احترامی کنند. خدا را شکر که نقشه ی آنها برای ترویج فحشا و فساد در اثر پیروزی تیم ملی خنثی شد. به این میگن توفیق اجباری!


دوم اینکه ملت از شر احساسات بی خود مسئله ای به نام جام جهانی چند روز زودتر رها شدند. جام جهانی واقعا چه قدر اهمیت داره که متاسفانه در اثر تبلیغات رسانه ها و بخصوص صدا و سیما به مسئله اول همه مردم تبدیل شده بود؟‌ مسئله ی مهمتری نداریم؟ خدا را شکر که ملت  در اثر این باخت از این قضیه خلاص شدن. خیلی وقت ها مسائل الکی را برایمان مسئله میکنند تا به مسائل اساسی توجهی نکنیم. ما که نباید اسیر این سیاست غربی ها بشویم. اصلا این رسانه های ما و بخصوص صدا و سیما حاضر هستند بجای این همه برنامه و تبلیغ و گزارشی که در مورد مسابقات فوتبال جام جهانی پخش کرد در مورد مهمترین مسئله دنیا یعنی مسئله مهدویت و غیبت امام زمانمان (عج) هم همین کارها را بکند؟؟


و اینکه من اصولا ورزشی را قبول دارم که در هم کوبنده استکبار باشه. نه ورزش و مسابقاتی که در جهت سیاست های فرهنگی و اجتماعی صهیونیسم جهانی باشه. نه مسابقاتی که باعث غفلت مردم دنیا از اتفاقات مهمی مثل قضیه عراق بشه... امام راحل فرمودند قرآن کریم تنها هنری را قبول دارد که ترویج کننده اسلام ناب محمدی و درهم کوبنده سیاست های استکبار -بخصوص شیطان بزرگ- باشه. به نظرم این حرف را در زمینه ورزش هم می شود زد. ما باید تنها طرفدار ورزش و مسابقاتی  باشیم که مستقیم یا غیر مستقیم در هم کوبنده استکبار باشه! دقیقا مثل بازی ایران - آمریکای جام جهانی 98 که بدجوری حال آمریکا را گرفتیم!

من عاشق اون بازی و عاشق گلهای زیبای استیلی و مهدوی کیا هستم. من عاشق مشت های گره کرده ی حمید استیلی بعد از باز کردن دروازه آمریکایی ها هستم...

ما بسیجی ها در فوتبال مان هم شعارمان مرگ بر آمریکاست!